Når hovudet er tvangsstappa fullt av paragrafar, rygg og nakke stive og støle etter mangfaldige timar framføre dataskjermen og motet byrjar svikte sjølv om målet stadig nærmar seg - då er det godt å ha ein ivrig og logrande liten hund som så snilt bed "Vil du ikkje vere med ut ein tur og leike i snjoren?", og ein kjærast som finn fram ein ekte fakkel og tek meg med nord i skogen der det openberrar seg ein lavo - med tørr bjørkeved, granbar og reinsskinn. 

Ein liten time ute i snjoren, i mørket og bålrøyken, og med underlege fenomen-observasjonar - det gjev attende piffen og livsgleda og SNART vert det joleferie og ALDRI MEIR EKSAMEN.

O lukke :-)

Vinteren er no verkeleg her, med mørke og kyl, skarpe stjernekveldar og glitrande snøsolkrystalldagar.  Kveldane byd på fyring i omnen, stearinljos og store koppar varm krydderte - men også friskt raude kjakar og glede ute i det fri.

I går var me reine polarfararane då me gjekk etter posten, med skinnluer og kanadasko, rim i augnevippene og 23 kalde kring nova. Det er så stilt og fredeleg her nede ved elva, berre fuglar og rådyr og ein snjobrøytar i ny og ne. Men då me gjekk for å bere inn to-tre vedfang her om kvelden, trur du ikkje me møtte på ein snodig skapnad plent der, i vedskjolet!

Ein liten luring såg det ut til, med raud ullhuve, reinsskinn og snøgge, små steg bortover mot skogen. Det er godt å vite at nissane enno held ut i fjos, løer og skjol, slik at også småfuglar, trauste hestar, varme, trygge kyr og snille sauer får noko ekstra omsut og godt no når året er på sitt mørkaste og kaldaste. Alle gardar treng ein nisse, ein flokk småfuglar og eit og anna rådyr over tunet -